Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ποδαρικό σε ώρες κρίσιμες

Η ιδέα αυτού του blog γεννήθηκε δυο χρόνια πριν όταν, ήδη, είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται έντονα τα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή του χωριού μας και του Ελικώνα, λόγω μιας σειράς μεγάλων παρεμβάσεων, που έχουν αρχίσει να αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της περιοχής και σύντομα, αν δεν μπει ένα φρένο, θα αλλοιώσουν και την κοινωνική της υπόσταση. Από τότε, μέχρι σήμερα, πολλοί ενεργοί πολίτες από την Αγία Άννα, αλλά και τα άλλα χωριά της περιοχής, δίνουμε έναν καθημερινό αγώνα, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, με την πεποίθηση ότι υπερασπιζόμαστε τη ζωή και το μέλλον αυτής της περιοχής. Αλλά και κάτι άλλο: την αξιοπρέπειά της και το δικαίωμά της να έχει λόγο σε όσα την αφορούν.


Οι πολλαπλές αυτές και άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και η επαγγελματική ενασχόληση δεν επέτρεψαν, μέχρι τώρα, να γίνει πράξη η αρχική ιδέα. Και κάτι ακόμα: η σκέψη ότι αυτό που μας έλειπε και μας λείπει δεν είναι ένα ακόμη προσωπικό blog, αλλά ένα σημείο συνάντησης των πολλών και, κυρίως, των νέων ανθρώπων της περιοχής. Αυτό, όμως, ήθελε και θέλει το δικό του χρόνο. Να μην τα πολυλογώ, η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλλει να μπει τέρμα και στη δική μου αναβλητικότητα και να γίνει το πρώτο βήμα. Και ιδού το αποτέλεσμα!


Το ότι ξεκινά με μια προσωπική πρωτοβουλία δεν αναιρεί το γεγονός ότι μπορεί να γίνει κοινό κτήμα όλων όσων έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον για το χωριό μας και την ευρύτερη περιοχή. Με το που πήρε το βάπτισμα της δημοσιοποίησης απαρνήθηκε και κάθε σχέση ιδιοκτησιακή. Θα ήταν ακόμη καλύτερα αν ξεκινούσε με πιο συλλογικό τρόπο. Αλλά και έτσι, παραμένει ανοιχτό στον καθένα που θα ήθελε να στείλει τη γνώμη του ή και να συμμετάσχει στη διαχείρισή του. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς μονολιθικότητα, ανοιχτό στο διάλογο και στην αντιπαράθεση απόψεων. Ας το δούμε σαν την κουβέντα στο καφενείο ή στο καφέ του χωριού. Όπου πάντα κάποιος κάνει την αρχή για να ανοίξει η συζήτηση.


Μόνο που τώρα, ιδιαίτερα τώρα, δεν φτάνουν τα λόγια. Λέμε πάρα πολλά στα καφενεία και τις ταβέρνες. Λέμε λιγότερα στο περιβάλλον μας, στα παιδιά μας και στους συγγενείς μας. Και κάνουμε ακόμη λιγότερα. Τώρα χρειάζονται έργα και δημιουργικές πρωτοβουλίες. Χρειάζεται τα νέα παιδιά του χωριού να γνωρίσουν ακόμη καλύτερα τον πλούτο και τις δυνατότητες που κρύβει ο πατρογονικός τόπος, αλλά και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει από την επέλαση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και από την αδιαφορία αυτών που όφειλαν και οφείλουν να τον προστατέψουν. Τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια και τα μικρογλέντια τους, ακόμα και αυτές οι λιγοστές και αναιμικές πολιτιστικές δραστηριότητες σύντομα θα είναι παρελθόν ή θα γίνονται σε ένα τέτοιο καταθλιπτικό περιβάλλον, που δεν θα διαφέρει και πολύ από αυτό της πόλης.


Αν αυτό το blog καταφέρει, έστω και στο ελάχιστο, να συνεισφέρει σε μια πιο συλλογική δράση, στην αλληλοενημέρωση και στην επικοινωνία, στη δημιουργία νέων εστιών αντίστασης, στην τόνωση της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας, που διέκρινε κάποτε τους ανθρώπους αυτής της περιοχής, πιστεύω ότι θα έχει δικαιολογήσει το σκοπό για τον οποίο έγινε.


Τάσος Κεφαλάς

3 σχόλια:

agios thomas είπε...

Καλή αρχή στις δικτυκές σας περιπλανήσεις και προπαντός γερό στομάχι.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί χρειαζόταν ένα καινούργιο blog , το blog της "συμπαράταξης Βοιωτών για το περιβάλλον" δεν σας έκανε ή δεν ανήκει αυτή η πρωτοβουλία στη συμπαράραξη

Τάσος Κεφαλάς είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε,
φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά σαφής η εναρκτήρια ανάρτηση. Να το διευκρινίσουμε, λοιπόν:
Το blog αυτό φιλοδοξεί να αποτελέσει μια συλλογική προσπάθεια, στην οποία θα πάρουν μέρος και νέοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν ενεργή συμμετοχή στην επιτροπή πολιτών, ούτε στη Συμπαράταξη. Μερικοίαπό αυτούς (οι πιο πιτσιρικάδες) μπορεί και να μην τις έχουν καν ακούσει.
Αν η πρόθεση αυτή θεωρηθεί ειλικρινής (παρόλο που γνωρίζω ότι είναι δύσκολο να υλοποιηθεί), θα ήταν και άδικο και απωθητικό γι αυτούς τους συμπολίτες μας να τους επιβάλλει ο οποιοσδήποτε τον τρόπο και τα μέσα με τα οποία θα εκφραστούν.
Ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ομάδα ανθρώπων και το κάθε μέρος έχει το δικό του τρόπο να προσεγγίζει τα πράγματα, θέλει το δικό του ρυθμό για να δράσει και να ενεργοποιηθεί.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, να αναπτύσσονται πρωτοβουλίες, χωρίς το άγχος της στοίχισης πίσω από μια συλλογικότητα (ακόμα κι αν έχει επιδείξει αξιοθαύμαστη δράση και στάση, όπως η Συμπαράταξη). Ευχαριστούμε όσους μας έστειλαν τις ευχές τους και όσους βρήκαν καλά λόγια για την πρωτοβουλία.